Όχι Απλά Προεδρικές Εκλογές

Είναι σημαντικό να αντιληφθεί ο κάθε Κύπριος ψηφοφόρος ότι οι
προεδρικές εκλογές του ερχόμενου Φεβρουαρίου, δεν είναι απλά μια
διαδικασία εκλογής νέου προέδρου της Δημοκρατίας, αλλά αποτελούν μια
θεμελιώδη επιλογή ιδεολογίας που πρόκειται να καθορίσει το μονοπάτι
προόδου και ανάπτυξης της πατρίδας μας για τα επόμενα χρόνια.

Τα θέματα και προβλήματα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι ήδη
πάμπολλα και πολύπλοκα: το κυπριακό παραμένει άλυτο τρεις και πλέον
δεκαετίες, οι αριθμοί ευημερούν αλλά η πραγματική οικονομία και η
μεσαία κυρίως τάξη στενάζει, η κυβερνητική μηχανή μαστίζεται από
γραφειοκρατία και διαφθορά, ο ρόλος και ο λόγος της νέας γενιάς έχει
εξαλειφθεί, η εκκλησία και οι ηγήτορες της, χωρίς αιδώ, παρεμβαίνουν
στα του κράτους ενώ παράλληλα, κοινωνικές έρευνες καταδεικνύουν ότι η
κυπριακή κοινωνία σήμερα μαστίζεται από τάσης εσωστρέφειας, ρατσισμού
και ξενοφοβίας.

Κανένα από τα πιο πάνω προβλήματα δεν επιλύεται εύκολα, και σίγουρα
όχι με εκλογικούς τακτικισμούς και κούφιες προεκλογικές υποσχέσεις.
Είναι προβλήματα που χρειάζονται άμεσες μεν, αλλά ριζοσπαστικές
λύσεις, καθώς και πολιτικούς ηγέτες έτοιμους να τις εφαρμόσουν, ακόμα
και αν αυτές, πολλές φορές, συνεπάγονται μεγάλο πολιτικό κόστος. Είναι
επίσης αυτά τα σημαντικά προβλήματα τα οποία δεν επέτρεψαν στην Κύπρο,
που από το 2004 αποτελεί μέλος της Ευρωπαϊκής οικογένειας, να
αποκομίσει όλα τα οφέλη, κοινωνικά και οικονομικά, που συνόδευσαν το
γεγονός της ένταξης.

Στις εκλογές του Φεβρουαρίου, λοιπόν, καλούμαστε να επιλέξουμε όχι
μόνο μεταξύ τριών (κυρίων) υποψηφίων, αλλά παράλληλα να επιλέξουμε
ποια πολιτική ιδεολογία μπορεί να λύσει άμεσα τα πιο πάνω προβλήματα,
με όραμα και προοπτική για το μέλλον της Κύπρου. Προσωπική μου άποψη
είναι ότι η ιδεολογία που ασπάζεται ο κάθε υποψήφιος είναι το πιο
σημαντικό κριτήριο επιλογής, μιας και εποχές προσωπολατρίας στην
πολιτική έχουν παρέλθει εδώ και δεκαετίες στις πολιτισμένες χώρες όλου
του κόσμου.

Ο απερχόμενος πρόεδρος, κ. Τάσσος Παπαδόπουλος, έχει αποδείξει πέραν
πάσης αμφιβολίας ότι η ιδεολογία που αντιπροσωπεύει ανήκει στην Κύπρο
του 1960, και όχι στην Κύπρο του 21ου αιώνα. Εξ'ου και ο πυρήνας
υποστήριξης του είναι η ομάδα πληθυσμού ηλικίας 65 χρονών και πάνω. Ο
κ. Παπαδόπουλος υιοθέτησε την  ιδεολογία του διαίρει και βασίλευε, ενώ
εξάπτοντας τον κυπριακό λαό το 2004, μας χώρισε σε υποτιθέμενους
«προδότες» και «πατριώτες». Ακόμα και στον προεκλογικό του αγώνα
καπηλεύεται θυσίες των πραγματικών αγωνιστών του ελληνισμού, της ΕΟΚΑ,
προκειμένου να κερδίσει ψήφους. Στην πραγματικότητα, ο κ. Παπαδόπουλος
δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά άξιος εκπρόσωπος του συντηρητισμού
αλλά και του απορριπτισμού. Για αυτό και υποστηρίζεται όχι μόνο από
τον Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο, που και ο ίδιος αναρριχήθηκε στο θρόνο
δόλια και αντι-δημοκρατικά με την μεσαιωνική αθυροστομία του, αλλά και
από το πλέον απορριπτικό μέτωπο Λυσσαρίδη-ΕΥΡΩΚΟ, που πίσω από τον
μανδύα του ενιαίου κράτους, προτιμούν την παρούσα κατάσταση
διχοτόμησης, παρά λύση του κυπριακού διαμέσου της συνύπαρξης και της
συμβίωσης των δύο κοινοτήτων του νησιού.

Από την άλλη, ο γενικός γραμματέας του ΑΚΕΛ, ο κ. Χριστόφιας,
εκπροσωπεί την κομουνιστική ιδεολογία η οποία έχει προ πολλού ξοφλήσει
μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Ο κ. Χριστόφιας όμως, και
οι ομοϊδεάτες του, ουδέποτε είχαν ούτε και έχουν το πολιτικό θάρρος να
παραδεχτούν την παγκόσμια αυτή αποτυχία. Αντίθετα, υποκριτικά
προσπαθούν να μας πείσουν ότι αφού «πάνω από όλα η Κύπρος», επομένως,
είναι και οι ίδιοι πρόθυμοι, ούτε λίγο ούτε πολύ, να μην καταντήσουν
την Κύπρο την νέα Κούβα της Μεσογείου εάν εκλεγούν. Και διερωτάται
κανείς, είναι με αυτή την νερόβραστη στο περίπου ιδεολογία, την ασαφή
αλλά και επικίνδυνη, που ο κ. Χριστόφιας διεκδικεί την προεδρία; Η
ουσιαστική έλλειψη συμπαγούς ιδεολογίας είναι και ο κύριος λόγος που
και το κόμμα του κ. Χριστόφια αφήνεται σε πολιτικούς ακροβατισμούς,
πότε με το ΔΗΚΟ, και πότε με την ΕΔΕΚ, και τώρα αυτόβουλα, πότε υπέρ
του ΝΑΙ, και πότε υπέρ του ΟΧΙ, με αποτέλεσμα ο κ. Χριστόφιας να
καθίσταται ο πλέον αναξιόπιστος εκ των υποψηφίων.

Πιστεύω ακράδαντα ότι η επιλογή του Ιωάννη Κασουλίδη αποτελεί
μονόδρομο για οποιονδήποτε Κύπριο ψηφοφόρο ο οποίος επιθυμεί
πραγματικά τον εκσυγχρονισμό και τον εκμοντερνισμό της πατρίδας του. Ο
κ. Κασουλίδης αποτελεί την πραγμάτωση της ευρωπαϊκής ιδεολογίας στην
Κύπρο, μιας ιδεολογίας που στηρίζεται στο μέλλον παρά στο παρελθόν.
Για αυτό και ο κ. Κασουλίδης υποστηρίζετε από την πλειοψηφία της
νεολαίας που είναι έτοιμη να σπάσει επιτέλους τα κομματικά και
ιδεολογικά στεγανά, και να καταστήσει την Κύπρο ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό
κράτος. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι ο κ. Κασουλίδης υποστηρίζετε
από τον ανανεωμένο ΔΗΣΥ, που έχει αισίως και επιτυχώς αποβάλει τα
εθνικιστικά και εξτρεμιστικά στοιχεία που κατά καιρούς στέγαζε.

Η ιδεολογία της Ευρώπης δεν αποτελεί μόνο απάντηση, αλλά και αντίσταση
σε αυτές τις δυνάμεις που θέλουν να κρατούν τους Κύπριους στο σκοτάδι
της εσωστρέφειας και του Δον-Κιχωτισμού που καλλιεργήθηκε τα τελευταία
χρόνια από τους Παπαδόπουλο-Χριστόφια. Η εκλογή Κασουλίδη, δεν θα
αποτελέσει απλά μια εκλογή προέδρου, αλλά θα σημάνει ταυτόχρονα και
την αρχή του τέλους του πολιτικού οπορτουνισμού, του ρουσφετιού, της
κουμπαροκρατίας, και της επικράτησης της μετριότητας.

Θα είναι η απαρχή μιας εποχής μεριτοκρατίας όπου οι καταλληλότεροι
(και όχι οι πιο δικτυωμένοι) θα μπορούν και να διεκδικούν και να
καταλαμβάνουν τις θέσεις που πραγματικά τους αξίζουν. Είναι αυτές
ακριβώς οι δεσμεύσεις του κ. Κασουλίδη που τρομοκρατούν και παραλύουν
κόμματα και σχηματισμούς που έχουν παραδοσιακά στηρίξει την ύπαρξή
τους πάνω σε αυτά τα σαθρά κοινωνικά θεμέλια. Αν πραγματικά λοιπόν, ο
Κύπριος πολίτης θέλει να ατενίζει το μέλλον της πατρίδας του με όραμα
και ελπίδα για ανανέωση και εκσυγχρονισμό, δεν μπορεί να μην ψηφίσει
τον κ. Κασουλίδη. Διαφορετικά, είναι και ο ίδιος υποκριτής, ένα ακόμα
οξειδωμένο γρανάζι μιας καταρρέουσας κοινωνικής μηχανής. Η Κύπρος
αξίζει περισσότερα. Μαζί με τον κ. Κασουλίδη, με μπροστάρη την νεολαία
της, η Κύπρος μπορεί!

Ιωάννης Ιωάννου