Wednesday, February 27, 2008

Δύσκολη θέση, μοναδική ευκαιρία

  • Την πενταετία που πέρασε, ο Δημήτρης Χριστόφιας μάς απογοήτευσε όσο κανένας άλλος πολιτικός. Όχι μόνο για την ολέθρια μετάλλαξή του στο Δημοψήφισμα, αλλά και για τους ακροβατισμούς του οι οποίοι έδιδαν την εντύπωση ενός ανθρώπου ο οποίος πρώτα και πάνω από όλα έβαζε, μέσω της επιβίωσης της τριμερούς, το κομματικό συμφέρον, προσφέροντας τυφλή υποστήριξη ακόμη και σε ολοφάνερα λανθασμένες επιλογές του απερχόμενου Προέδρου, ειδικά στο Κυπριακό. Ο Δημήτρης Χριστόφιας της πενταετίας 2003 - 2008 (των τεσσεράμισι τουλάχιστον χρόνων της) ήταν ένας άνθρωπος συνεπής έναντι των συμφερόντων του ΑΚΕΛ, με τη στενή έννοια του όρου, αλλά απόλυτα ανακόλουθος και ασυνεπής έναντι της μακράς ιστορίας της Αριστεράς και των αγώνων της για την επανένωση της Κύπρου και ειρηνική συμβίωση Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.

  • Το γεγονός ότι η ρήξη του Δημήτρη Χριστόφια με τους εθνικιστές συνεταίρους του άργησε τόσο πολύ, ενέτεινε τις αμφιβολίες μας για το εάν ο άνθρωπος αυτός ήταν σε θέση να αντιληφθεί πως, πέρα από το ρόλο του ως κομματάρχη, διαχειριζόταν παράλληλα και το ίδιο το κεφάλαιο της λύσης, αφού ουδείς αμφισβητεί πως το ΑΚΕΛ, λόγω ακριβώς της ιστορίας του αυτής, είναι το κλειδί για την όποια μελλοντική λύση του Κυπριακού και κυρίως για τη συμβίωση των δύο κοινοτήτων. Και οι αμφιβολίες μας αυτές αυξήθηκαν την περασμένη εβδομάδα όταν, ως απάντηση στο προεκλογικό... ορθοδοξο-εθνικιστικό παραλήρημα του αντίπαλου στρατοπέδου, είδαμε το Δημήτρη Χριστόφια να μεταλλάσσεται για άλλη μια φορά, να σταυροκοπιέται από τηλεοράσεως εν μέσω επικλήσεων στον "Κύριο", να θυμάται πως το ΑΚΕΛ κάποτε υπήρξε... ενωτικό(!) και να εμφανίζεται ως... ΕΟΚΑ friendly. Ήταν ένας θλιβερός λαϊκισμός ο οποίος, σε συνάρτηση με την ανάλογη... εθνικο-πατριωτική μετάλλαξη της άλλης πλευράς, του επιτελείου Κασουλίδη, μάς είχε προκαλέσει την αηδία και την απογοήτευση που αποτυπώσαμε στη Στήλη, αν θυμάστε. 

  • Το τι πραγματικά είναι ο Δημήτρης Χριστόφιας, δεν θα το πούμε εμείς. Αυτό θα πρέπει να το αποδείξει ο ίδιος. Σε όλους μας. Το πρόσφατο παρελθόν του είναι επιβαρυντικό, όμως, τα πρώτα δείγματα που έδωσε, οι πρώτες του δηλώσεις μετά την εκλογή του, δημιουργούν ελπίδες ότι ο νέος Πρόεδρος ίσως να αντιλαμβάνεται πως η τύχη τού στάθηκε ιδιαίτερα ευνοϊκή. Ευνοϊκή, όχι για την κατάκτηση της Προεδρίας, αυτά ξεχνιούνται με το που αρχίζουν τα προβλήματα και τα λάθη, αλλά γιατί, εάν το θελήσει και το ΤΟΛΜΗΣΕΙ κυρίως, μπορεί να γίνει ένας ιστορικός ηγέτης. Εάν ο κ. Χριστόφιας κατανοήσει ότι δεν ηγείται της νέας βερσιόν της τριμερούς αλλά ολόκληρου του λαού και εάν αξιοποιήσει, στο Κυπριακό τουλάχιστον, το άνοιγμα που φαίνεται να γίνεται από πλευράς του ΔΗΣΥ, τότε θα μπορέσει να οδηγήσει τον τόπο στην επανένωση και να γράψει Ιστορία. Για να το πετύχει, όμως, χρειάζεται να κάνει μια ρήξη, αρχίζοντας από τον ίδιό του τον εαυτό.

  • "Δεν μπορώ να αυτοαναιρεθώ", είχε πει την παραμονή των εκλογών. Ουδείς του το ζήτησε. Όμως, πέρα από το ότι (ακουσίως έστω) αυτοαναιρέθηκε πολλές φορές προκειμένου να συντηρήσει την τριμερή και αυτοαναιρέθηκε ειδικά στο Κυπριακό, εκτός από την αυτοαναίρεση υπάρχει και η ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ. Και η προσαρμογή είναι γνώρισμα όχι των επιπόλαιων, αλλά των ΥΠΕΥΘΥΝΩΝ πολιτικών. Όταν λ.χ. ολόκληρο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα κατέβηκε εδώ για να τον στηρίξει, δεν το έκανε γιατί.... δεν είχε κάτι καλύτερο να κάνει, αλλά γιατί ελπίζει. Ελπίζει, όπως όλοι μας, ότι ο κ. Χριστόφιας θα αποδείξει ότι μπορεί να γίνει ένας σύγχρονος Ευρωπαίος πολιτικός, ο οποίος είναι διατεθειμένος να βάλει πίσω του τις αγκυλώσεις του παρελθόντος, να εγκαταλείψει τη λογική της πάγιας καχυποψίας έναντι της Ευρώπης, να βάλει στο μουσείο τις προτομές του Λένιν (και να μαζέψει την Επαγρύπνηση), να κάνει αυτό που οι πλείστοι Ευρωπαίοι ηγέτες της Αριστεράς τόλμησαν προ πολλού: Να αντιληφθεί σε ποια εποχή, σε ποιο περιβάλλον και υπό ποιές συνθήκες ζούμε. Και αντί απλώς να αποστρέφεται τη... φαύλη Δύση, να προσαρμόσει τα δεδομένα (στο βαθμό που μας αναλογεί) για το καλό του τόπου. Και να τα εκμεταλλευθεί. Κυρίως αυτό.

  • Από μια άποψη, ο Δημήτρης Χριστόφιας βρίσκεται σε μια εξαιρετικά δύσκολη θέση γιατί ο μισός λαός τον οποίο καλείται να κυβερνήσει αλλά και η Ευρώπη είναι ιδιαίτερα επιφυλακτικοί έναντί του, για διάφορους λόγους. Από την άλλη, όμως, έχει μια εκπληκτική ευκαιρία, μια πρωτόγνωρη στα χρονικά ευκαιρία να διαγράψει το παρελθόν, να υπερβεί τα τραγικά λάθη του της περιόδου 2003 - 2008 και να γκρεμίσει οριστικά (κι αυτό είναι ΠΟΛΥ σημαντικό αν θέλουμε να έχουμε μέλλον) τις προκαταλήψεις που υπάρχουν έναντι της Αριστεράς σ' αυτή τη χώρα. Προκαταλήψεις οι οποίες δεν είναι καθόλου άσχετες με την απροθυμία του ΑΚΕΛ για μεταρρύθμιση και αλλαγή της σχεδόν γραφικής εμμονής του στη νοσταλγία του υπαρκτού σοσιαλισμού. Αν θα τα καταφέρει όλα αυτά; Αυτό θα πρέπει ο ίδιος να το αποδείξει. Εμείς ευχόμαστε να το τολμήσει και να το πετύχει. Και θα είμαστε εδώ για να τον κρίνουμε, όπως ακριβώς κρίναμε και τους προκατόχους του...



Κώστας Κωνσταντίνου

Κωδικός άρθρου: 776476

ΠΟΛΙΤΗΣ - 26/02/2008, Σελίδα: 13