Η παγκόσμια καταδίωξη...

Γράφει σήμερα ο κ. Κασκάνης, στον Πολίτη:

Τα όσα συμβαίνουν στην Κύπρο τα τελευταία τρία χρόνια, χρήζουν πολιτικής αλλά και επιστημονικής μελέτης. Χωρίς πάθος, αλλά με τη διάθεση μιας αληθινής ανάλυσης της πραγματικότητας. Και με γνώμονα το γεγονός ότι η σωστή διάγνωση, είναι το βασικό κριτήριο της θεραπείας. Για όσους θέλουν να θεραπευτούν...

Την ώρα που η πατρίδα μας εισερχόταν για πρώτη φορά σ' ένα χώρο ασφάλειας, προόδου και σύγχρονης αντίληψης (την Ευρώπη), ένα σκηνικό φόβου, καχυποψίας και εσωστρέφειας άρχισε να επιβάλλεται στην κυπριακή κοινωνία. Εκφραστής του, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Τάσσος Παπαδόπουλος. Λίγο πριν και αμέσως μετά την εκλογή του (μέχρι σήμερα), ο κ. Παπαδόπουλος φρόντισε να πείσει την κοινή γνώμη ότι:

• Τον κυνηγούν οι Αμερικανοί και στήνουν υποθέσεις εναντίον του οι μυστικές τους υπηρεσίες.
• Τον κυνηγούν οι Βρετανοί οι οποίοι στο παρασκήνιο προσπαθούν να του γελάσουν.
• Τον κυνηγούν τα Ηνωμένα Έθνη με τους Κόφι Ανάν και Άλβαρο ντε Σότο να παίζουν παιχνίδια εναντίον του.
• Τον κυνηγούν οι Ευρωπαίοι με τον Φερχόιγκεν να υποστηρίζει ότι τον ξεγέλασε.
• Τον κυνηγά η αντιπολίτευση του ΔΗΣΥ που καταγγέλλει -στο πρόσωπό του- την Κύπρο στο εξωτερικό.
• Τον κυνηγούν τα διάφορα ύποπτα ταμεία του παρασκηνίου που χρηματοδοτούν -υποτίθεται - την αμφισβήτησή του.
• Εσχάτως ανακάλυψε ότι τον κυνηγούν και όλοι οι δημοσιογράφοι της Κύπρου ασκώντας του ψυχολογικό εκβιασμό...

Όλη αυτή η ιστορία της σχεδόν παγκόσμιας καταδίωξής του, τείνει να δημιουργήσει την εικόνα ενός ανθρώπου που, είτε έχει πολλά να κρύψει και υιοθετεί την τακτική που λέει πως η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση, είτε θεωρεί τον εαυτό του τόσο σημαντικό που ολόκληρος σχεδόν ο πλανήτης απεργάζεται την εξόντωσή του. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση, τα πράγματα είναι δύσκολα για όλους εμάς. Κι αυτό γιατί, υπό το κράτος αυτού του είδους των αντιλήψεων, σίγουρα οι αποφάσεις και οι χειρισμοί πάσχουν. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας οφείλει πια να αντιληφθεί ότι όποιος διαφωνεί μαζί του, δεν σημαίνει ότι θέλει να τον εξοντώσει. Θα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι κανείς δεν έχασε ακούγοντας και διαφορετικές απόψεις. Και θα πρέπει επιτέλους να καταλάβει ότι όλος ο υπόλοιπος κόσμος έχει πολύ πιο σοβαρά πράγματα να κάνει από του να ασχολείται αποκλειστικά με τον Πρόεδρο της Κύπρου, όποιος κι αν είναι. Αν το καταφέρει αυτό, σίγουρα θα απελευθερώσει πρώτα απ' όλα τη δική του τη σκέψη και τη δική του τη συμπεριφορά. Κι ίσως βοηθήσει και την κοινωνία ολόκληρη να προσεγγίσει το αύριο με μεγαλύτερη αισιοδοξία αντί με μια μόνιμα φοβική διάθεση.
Τότε ενδέχεται να τερματιστεί και η ψευδαίσθηση της παγκόσμιας καταδίωξης...