Ο Κύπριος Ταλιμπάν, και η κυπριακή κοινωνία της μετριότητας

Το ατύχημα και η κατάρρευση

Μια κοινωνία όπου στην καθεστηκυία δράση δεν υπάρχει αντίδραση ή όπου η όποια αντίδραση εκλαμβάνεται ως μειοδοσία και αφορίζεται ως προδοτική, είναι καταδικασμένη σε παρακμή. Πολιτισμική παρακμή αφού νομοτελειακά θα φτάσει σε σημείο, που, όπως έγραψε ο Μπέρναρντ Σο, "δεν θα μπορεί να ξεχωρίσει ένα ατύχημα με ποδήλατο από την κατάρρευση του πολιτισμού". Με αφορμή το έσχατο φαινόμενο των αφορισμών μιας εφημερίδας από τον Αρχιεπίσκοπο (άσχετο αν πρόκειται για τον "Π") σε μια κοινωνία που διατείνεται ότι ξεχωρίζει το ατύχημα με ποδήλατο από την κατάρρευση του πολιτισμού, θα υπήρχε χιονοστιβάδα αντιδράσεων, αρχής γενομένης από την ίδια την πολιτεία. Την Κυβέρνηση, τη Βουλή, τα πολιτικά κόμματα, ΜΜΕ, άλλοι εκπρόσωποι θεσμών, άνθρωποι της Τέχνης και ακαδημαϊκοί. Όχι για να υπερασπιστούν την εφημερίδα -με την οποία μπορεί πολλοί να διαφωνούν - αλλά για να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους και πιο συγκεκριμένα το δικαίωμά τους στην ελευθερία του λόγου, του αντίλογου και της κριτικής. Αντί αυτού, προτίμησαν άπαντες -εκτός από τα κόμματα των οποίων ζητήσαμε να τοποθετηθούν- την ασφάλεια της αδράνειας ή χειρότερα, της σιωπής αγνοώντας προφανώς αυτό που κάποτε είχε πολύ εύστοχα γράψει ο Φρανκλίνος Ρούσβελτ:" Σ' αυτούς που θυσιάζουν ζωτικές ελευθερίες για να αποκτήσουν λίγη παροδική ασφάλεια δεν τους αξίζει ούτε ελευθερία ούτε ασφάλεια." Η αδράνεια όμως και η σιωπή σημαίνει και συγκατάβαση, συμφωνία με τα όσα διαδραματίστηκαν. Στην προκειμένη περίπτωση σημαίνει ότι όσα γίνονται εναντίον άλλων στην πραγματικότητα δεν σε αγγίζουν και δεν σε αφορούν, άσχετα αν γι' αυτά κόπτεσαι δημοσίως είτε ως πολιτικός είτε ως νομικός, καλλιτέχνης ή ακαδημαϊκός. Μόνο που μια τέτοια δική σου παθητική συμπεριφορά, δεν πλήττει περισσότερο -από όσο ήδη ενδεχομένως να έπληξε- τον "αφορισμένο" (τον "Π" στην προκειμένη περίπτωση) αλλά καταργεί εσένα τον ίδιο αφαιρώντας από το σχήμα σου το μεδούλι, το νωτιαίο σου μυελό και καθιστώντάς σε έτσι ασπόνδυλο και ισοπεδωμένο. Ανίκανο να μεταφέρεις -παρά επιτηδευμένα - στους νεότερους τις αρχές τις οποίες τάχθηκες να υπηρετείς και κυρίως το ήθος που πρεσβεύεται από αυτές τις αρχές. Γι' αυτό και όσο πάει χάνεται η εμπιστοσύνη των νεότερων γενεών προς αυτά που οι μέντορες της κοινωνίας καθημερινά κανοναρχούν. Αντί δε απολογίας, οι "μέντορες", οχυρωμένοι στην ασφάλειά τους, καταφεύγουν οι ίδιοι στον αφορισμό χαρακτηρίζοντας τους νέους "απολίτικους" και "αδιάφορους" εξισώνοντας συνειδητά "ένα ατύχημα με ποδήλατο με την κατάρρευση του πολιτισμού"...

ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΡΑΣΧΟΣ

Κωδικός άρθρου: 735019

ΠΟΛΙΤΗΣ - 22/08/2007, Σελίδα: 2