Δύσκολο να το πιστέψει κανείς, και όμως είναι αλήθεια: υπάρχουν και θα υπάρχουν ανάμεσά μας Κύπριοι που για δεκαετίες ακόμα, θα κοιμούνται το βράδυ με την φωτογραφία του εθνάρχη-τέως Τάσσου στο προσκέφαλό τους, και θα καραδοκούν, από το περιθώριο πλέον της ιστορίας και της πολιτικής, πεταγόμενοι και κλαμένοι πάντοτε, για να μας «υπενθυμίζουν» δήθεν, τι χάσαμε με την οριστική και αμετάκλητη αλλά πάνω από όλα δημοκρατική απομάκρυνση του αποτυχημένου τους ηγέτη.
Ένα ακόμα παράδειγμα αποτελεί και ο Δρ Ευστάθιος Αβρααμίδης, που θρασύτατα γράφει τις ασυναρτησίες του, ακολουθώντας πάντοτε τη γραμμή που έθεσε πρώτος ο Χίτλερ (ότι οι Γερμανοί ίσως τελικά να μην τον άξιζαν για ηγέτη). Πάντως, το γεγονός ότι είναι τέτοιοι άνθρωποι που υποστήριζαν τον Τάσσο με κάνει να αισθάνομαι ακόμα πιο ευτυχής για την αποχώρηση του, γιατί ενώ τέτοια λεγόμενα τώρα αποτελούν ανοησίες, κατά την διάρκεια της πενταετίας της οπισθοδρόμησης, αποτελούσαν μια επικίνδυνη γραμμή παρακμής, ενάντια στην ίδια την έννοια της δημοκρατίας.
Ορίστε λοιπόν ακόμα ένα κλαμένο και απελπισμένο μοιρολόγι ...
«Θεωρώ ότι οι λαοί που καταστρέφουν τα σύμβολά τους, καταστρέφουν ένα μέρος του εαυτού τους - οι λαοί έχουν ανάγκη από σύμβολα. Κατάφεραν τελικά όλες αυτές οι δυνάμεις συνεργαζόμενες και κτυπώντας λυσσαλέα τον Τάσσο και χρησιμοποιώντας τα ΜΜΕ που στρατολογήθηκαν στην υπηρεσία τους, να τον αποκαθηλώσουν. Μετά την απομάκρυνσή του ησύχασαν όλοι - ο στόχος επετεύχθη, τώρα δεν ξεχωρίζει κανείς, δεν θα γίνεται σύγκριση. Παραμένει όμως η ερμηνεία που έδωσα. Παραμένει η αίσθησή μου ότι ηττήθηκε (ηθικά) ο λαός, όχι ο Τάσσος. Παραμένει η πεποίθησή μου ότι λαοί αμνήμονες και αγνώμονες έχουν δυσοίωνο μέλλον. Όπως παραμένουν οι θέσεις του Τάσσου μέσα στο λαό - ακόμα και σ' εκείνους που δεν τον ψήφισαν. Και φρίσσω όταν ακούω ασεβείς φωνές περί εκλεξιμότητας από το ΔΗΚΟ, που αν δεν διαφυλάξει τις θέσεις του Τάσσου και τον ίδιο τον Τάσσο, θα μετατραπεί σ' ένα περιφερόμενο καιροσκοπικό κομματίδιο χωρίς ταυτότητα (το ίδιο ισχύει και για την ΕΔΕΚ)»
