Ιδού η Ρόδος

Παρακολουθώ με ενδιαφέρον τις τελευταίες μέρες τη διατύπωση παραπόνων από αγαπητούς συναδέλφους οι οποίοι αισθάνονται ότι, μετά την απομάκρυνση του κ. Παπαδόπουλου από την προεδρία, η άποψή τους καταπιέζεται. Κι όλο έρχονται στο μυαλό μου οι αγωνιώδεις εκείνες εκκλήσεις που κάναμε την εποχή της περιρρέουσας. Εκκλήσεις για να διαφυλάξουμε, αν μη τι άλλο, το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης και τη δυνατότητα της διατύπωσης πολλών και διαφορετικών απόψεων στο πλαίσιο του δημοκρατικού διαλόγου. Ουδείς ανταποκρίθηκε τότε. Ουδείς έδειξε να αντιλαμβάνεται το πραγματικό μέγεθος του προβλήματος. Απεναντίας, πολλοί ήταν οι συνάδελφοι που, δυστυχώς, γίνονταν βαποράκια της πιο βρόμικης εκστρατείας για την εξόντωση της αντίθετης άποψης.

Βούιζαν τότε οι τηλεοράσεις, γέμιζαν οι εφημερίδες. Έτρεχαν όλοι να ταυτιστούν με τους Συλλούρηδες, τους Κουλίες, τους Ρίκκους και τους Πιττοκοπίτηδες που ήθελαν να ρίξουν στην πυρά όλους όσοι διαφωνούσαν μαζί τους. Αλήθεια, εκείνη η περιβόητη έρευνα που θα έκαναν όλοι αυτοί στη Βουλή για να αποκαλύψουν δήθεν τους "πληρωμένους προδότες", τι γίνεται; Πού πήγαν όλα εκείνα τα "συγκλονιστικά στοιχεία" που θα έβγαζαν στην επιφάνεια; Προς Θεού, ούτε χαιρεκακούμε, ούτε και γευόμαστε το κρύο πιάτο της εκδίκησης. Αντιθέτως. Τώρα πια μπορούμε όλοι να γίνουμε λίγο πιο ώριμοι. Να συνειδητοποιήσουμε πως οι θέσεις αρχής και οι αξίες, δεν έχουν να κάνουν με το αν βρίσκεσαι στη μεριά του ισχυρού ή στη μεριά του αδυνάτου. Να αποφασίσουμε οριστικά εμείς οι δημοσιογράφοι πως ένα κομμάτι τουλάχιστον αυτού που λέμε δημοκρατία, βρίσκεται στα δικά μας τα χέρια.

Κι ίσως τότε αντιληφθούμε πόσο πιο ευαίσθητοι πρέπει να είμαστε σε θέματα όπως η ελευθερία της έκφρασης, ο δημοκρατικός διάλογος και η σύνθεση. Ιδού η Ρόδος, λοιπόν. Τώρα που γευτήκαμε, άλλοι πολύ και άλλοι λίγο, το πικρό ποτήρι της αμφισβήτησης, ας μην αναμένουμε την εναλλαγή των εξουσιών για το αναφαίρετο δικαίωμα της άποψης. Ας το διεκδικήσουμε πρώτα και κύρια για τον αντίπαλό μας. Και δεν αρκεί να καταδικάσουμε μέσα μας αλλά και δημόσια εκείνους που ψαλίδισαν και ψαλιδίζουν την ελευθερία της έκφρασης. Θα πρέπει εμείς οι ίδιοι να αλλάξουμε. Να γίνουμε πιο ανεκτικοί, πιο διαλεκτικοί, πιο δημοκράτες. Πιο ελεύθεροι!

Γιατί, σε τελική ανάλυση, δεν μπορεί κανείς να διαμαρτύρεται για καταπίεση της άποψής του την ίδια στιγμή που ο ίδιος είναι δυνατόν να στερεί το δικαίωμα αυτό στο διπλανό του συνάδελφο με τον οποίο διαφωνεί. Διότι, συμβαίνει και αυτό...

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΣΚΑΝΗ
Κωδικός άρθρου: 784496

ΠΟΛΙΤΗΣ - 03/04/2008, Σελίδα: 6