Thursday, May 08, 2008

Και μετά, κοροϊδεύουμε το Ιράν...

Παναγία μου! Σε τι τόπο ζούμε; Έκαναν, λέει, ολόκληρο θέμα οι παπάδες για το εάν θα έπρεπε να θάψουν ένα... βρέφος επειδή ήταν αβάφτιστο! Δεν θα το έθαβαν, αλλά μετά τις αντιδράσεις, βγήκε εκείνο το μνημείο πνευματικότητας, ο Αγιατολάχ Τομινί, και απεφάνθη, άκουσον - άκουσον, πως το βρέφος είναι τελικά αναμάρτητο (ποίος καταλληλότερος για να γνωματεύσει επί του αναμάρτητου, άλλωστε) και πως, συνεπώς, πρέπει να ταφεί αλλά, λέει, "χωρίς να διαβαστούν ευχές". Όλα αυτά το 2008 σε μια ευρωπαϊκή χώρα και πάντοτε στο όνομα του Θεού... Για όνομα του Θεού! 

Σαν να παράγινε το κακό με δαύτους τελευταίως ή μας φαίνεται; Ειδικά από την εποχή της παρωδίας των Αρχιεπισκοπικών Εκλογών και της πονηρής αναρρίχησης του Πάφου στην Αρχιεπισκοπία, δεν περνάει ούτε μέρα που να μην ακούσουμε κάτι κουλό από αυτό το σινάφι. Αν δεν είναι οι πολιτικές παρεμβάσεις και οι ενίοτε χυδαίοι αφορισμοί του ιδίου, θα είναι οι κινήσεις της Εκκλησίας για να μείνουν, λέει, οι τράπεζες "σε κυπριακά χέρια" (στα χέρια των ιδίων, εννοείται) και να ανακοπούν οι ξένες επενδύσεις στη χώρα ή οι παγκοσμίου πρωτοτυπίας ιδέες για να γίνεται λ.χ. η Ανάσταση το απόγευμα λόγω... κροτίδων ή ακόμη και οι αποφάσεις της Συνόδου για να απαγορεύεται στον κατώτερο κλήρο να μιλά σε ΜΜΕ εάν δεν παίρνει πρώτα άδεια! 

Ειδικά για το τελευταίο, παρενθετικά: Τι τους έφταιξαν οι απλοί κληρικοί; Διότι, όπως όλοι γνωρίζουμε, εδώ και χρόνια οι απλοί κληρικοί συμμετείχαν σε κάτι εκπομπές περιθωριακών κυρίως σταθμών που τους ακούει το μηδέν κόμμα κάτι, δίδοντας συμβουλές στους ακροατές τους για να αντιμετωπίζουν τις παγίδες που τους στήνει ο Εξαποδός ή για το εάν πρέπει οι γκαστρωμένες να νηστεύουν το γάλα και διάφορες άλλες ανοησίες. Το πρόβλημα δεν προέκυπτε από τις παρεμβάσεις των απλών κληρικών, αλλά αυτών που καλούνται τώρα να τους χορηγούν και άδειες ομιλίας (...!), των Μητροπολιτών τους. Αυτοί δεν ήταν που έβγαιναν στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις και ξεκατινιάζονταν σαν τις πλύστρες του παλιού καιρού, σκανδαλίζοντας το άφωνο ποίμνιο; 

Και είναι αλήθεια πως, όταν οι κινήσεις τους αφορούν εσωτερικά την Εκκλησία, ο πολίτης έχει την πολυτέλεια να πει, "και τι με νοιάζει εμένα, δεν πάν' να κουρεύονται;". Το πρόβλημα ξεκινά εκεί όπου ο Κλήρος αρχίζει να επιβάλλει τις απόψεις του στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο, αλλά και στο κράτος. Εκεί ακριβώς όπου αρχίζουν και οι ασήκωτες ευθύνες των διαπλεκόμενων με τα οικονομικά συμφέροντα της Εκκλησίας πολιτικών, αλλά και όλων εμάς που κοιτάζουμε απαθείς όλη αυτή την οπισθοδρόμηση να επελαύνει σε ένα δημοκρατικό και ευρωπαϊκό, υποτίθεται, κράτος. 

Συζητούσαν, λ.χ., επί μήνες την προαιρετική διδασκαλία των θρησκευτικών στα σχολεία. Και τελικώς κατέληξαν προχθές σε ένα Νομοσχέδιο, το οποίο λέει τι; Λέει πως, εάν ένας γονιός για τον οποιοδήποτε λόγο δεν επιθυμεί το παιδί του να διδάσκεται θρησκευτικά, θα μπορεί να ζητήσει να απέχει. Νοουμένου, συμπλήρωσαν κατόπιν επιμονής των παπάδων, ότι ο γονιός και το παιδί δεν είναι ορθόδοξοι! Αν είναι, στη δημοκρατική και ευρωπαϊκή Κύπρο του 2008, ο γονιός, σόρι, αλλά δεν έχει επιλογή. Θα είναι υποχρεωμένος να το στείλει. Με άλλα λόγια, ξεκίνησαν από το σωστό σημείο, το σημείο της προαιρετικής συμμετοχής σε αυτό το καθαρά προσωπικής φύσεως μάθημα, πέρασαν στην υποχρεωτική υποβολή αιτήματος για μη συμμετοχή στο μάθημα (με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το παιδί που δεν θα συμμετέχει) και, από εκεί, επέστρεψαν στην απόλυτα υποχρεωτική συμμετοχή για τους ορθόδοξους! Μέχρι να τελειώσουν -ποιος ξέρει;- ίσως βάλουν και καμιά πρόνοια για υποχρεωτική κατήχηση των γονιών που αντιδρούν.

Θα θέλαμε ειλικρινά έναν από τους βουλευτές οι οποίοι υποστήριξαν αυτή τη θέση να μας απαντήσει: Πόσο συμβατή είναι αυτή η κατάληξη με την εποχή στην οποία ζούμε και τις αρχές που προωθούνται στην Ευρώπη; Θα θέλαμε να έρθει για λίγο στη θέση ενός πολίτη ο οποίος δεν θέλει το παιδί του να πηγαίνει στο σχολείο και να γυρίζει γεμάτο φοβίες για την κόλαση και διάφορες άλλες βλακείες ή γεμάτο ενοχές για τις... αμαρτίες του. Και να μας πει πόσο περιθώριο αφήνει η κατάληξη αυτής της συζήτησης στο γονιό για να μεγαλώσει το παιδί του όπως πιστεύει, ίσως και ορθόδοξα αλλά όχι με το νοσηρό τρόπο με τον οποίο κατέληξαν να το ερμηνεύουν κάποιοι ακραίοι θεολόγοι στα σχολεία και κάποιοι ακραίοι παπάδες. Και ακόμη, πόσο θεωρεί ότι προσφέρει, ως βουλευτής, όχι στην Εκκλησία και στη διαιώνιση του ελέγχου του κοινωνικού συνόλου από τον ανώτερο Κλήρο, αλλά στην κοινωνία και στο σεβασμό των ευαίσθητων προσωπικών ζητημάτων, στην κορυφή των οποίων η Ευρώπη ιεραρχεί (και πολύ σωστά) το ζήτημα της θρησκείας.
 
Όσο για μας, ας σκεφτούμε κι ας αποφασίσουμε πλέον σε τι είδους κοινωνία θέλουμε να ζούμε. Γιατί τα όσα φαιδρά και τρομακτικά κάποτε καταγράφονται με την ολοφάνερη αναβίωση της προσπάθειας των παπάδων να επανακτήσουν τον έλεγχο επί του κράτους και να αρχίσουν να το ποδηγετούν ξανά, στηρίζονται πάνω σε ένα πολύ γερό θεμέλιο: Τη σιωπή και την ανοχή όλων μας. Θέλουμε το κράτος και την Εκκλησία να είναι ξεχωριστές Αρχές, με την κάθε μία να κοιτάζει τα του οίκου της, ή το κράτος να είναι μια μαριονέτα στα χέρια ενός πανίσχυρου Κλήρου, κάθε φορά που ο τελευταίος αποφασίζει ότι πρέπει να παρέμβει ετσιθελικά με αφορμή είτε το εθνικό, είτε τις τράπεζες, είτε τα σχολεία, είτε ένας Θεός ξέρει τι άλλο; Τι θέλουμε τελικά; Και πού πάμε;


Κώστας Κωνσταντίνου
Κωδικός άρθρου: 791659
ΠΟΛΙΤΗΣ - 08/05/2008, Σελίδα: 13

No comments: