Η αθλιότητα της πορείας του κομπάρσου τέως παπαδόπουλου ...

Οι φοβίες του Τέως

Κάποιοι σε αυτή τη χώρα, με προεξάρχοντα τον Τάσσο Παπαδόπουλο, επιμένουν να ζουν στο παρελθόν, δίνοντας την εντύπωση, όπως θα έλεγε και η πρύτανης των κολεγίων της Σορβόνης, Ελένη Αρβελέρ, ότι "η Ιστορία μας κατατρέχει". Δεν μας προβληματίζει, δεν μας νουθετεί, δεν μας καθιστά πολιτικά πιο ώριμους. Απλώς ανακυκλείται και περιδινούται στο παρόν ως κακόγουστη φάρσα.

Κατέθεσε τις ενστάσεις του ο τέως για τη χρήση του όρου "συνεταιρισμός" στο προχθεσινό ανακοινωθέν που προέκυψε από τη συνάντηση του προέδρου Χριστόφια με τον Ταλάτ. Πόσο έγκυρες μπορεί να είναι και κυρίως πόσο συνεπείς με την προσωπική του ιστορία;

Το ερώτημα που αιωρείται, είναι εάν το 1960 διά της συνθήκης Ζυρίχης -Λονδίνου προέκυψε συνεταιρισμός ή όχι. Η απάντηση, μάλλον είναι εύκολη. Ναι, προέκυψε συνεταιρισμός, ο οποίος κατ' όνομα ήταν 70:30 υπέρ των Ε/Κ, στην ουσιαστική όμως κατανομή της εξουσίας ήταν 50:50, κάτι που οι Τ/Κ διασφάλισαν σε τρία επίπεδα: Στο επίπεδο του βέτο του Αντιπροέδρου, στο επίπεδο του Υπουργικού Συμβουλίου και στο επίπεδο της Βουλής, όπου μόνον 8 από τους 15 Τ/Κ Βουλευτές μπορούσαν να μπλοκάρουν τους υπόλοιπους 42.

Κι όμως, ο Τάσσος Παπαδόπουλος, αυτή τη συνθήκη, την οποία πριν 48 χρόνια απέρριψε μετά βδελυγμίας, ήρθε πριν δυο χρόνια να τη χαρακτηρίσει "ευλογία". Όλα αυτά στην προσπάθειά του βέβαια να εκπαραθυρώσει το σχέδιο Ανάν 5, του οποίου οι διατάξεις σε αυτό το θέμα ήταν κατά πολύ καλύτερες από αυτές της Ζυρίχης. Εν ολίγοις, τρικυμία εν κρανίω!

Σήμερα, ο άνθρωπος που στο απόγειο της στενοκέφαλης πολιτικής του άφησε 800,000 Ε/Κ στο έλεος της λειψυδρίας, εκφράζει επιπλέον ανησυχίες. Πέραν του συνεταιρισμού, εισήγαγε και τη θεωρία περί του κινδύνου της επιβολής της λογικής της παρθενογένεσης διά της αναβάθμισης των δύο συνιστώντων κρατιδίων.

Στ' αλήθεια, τι είναι προτιμότερο; Η παρθενογένεση ενός νέου κράτους Ε/Κ-Τ/Κ ή η διχοτόμηση της πατρίδας μας; Πέραν αυτού ωστόσο και για να καταδειχθεί πόσο απέχει από το παρόν ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ας επισημάνουμε και τα πιο κάτω, σε μια προσπάθεια να ξορκίσουμε το φόβο που προσπαθεί για μια ακόμα φορά να ενσπείρει μεταξύ των Κυπρίων:

* Ο κίνδυνος της παρθενογένεσης ήταν υπαρκτός στις περιόδους των δεκαετιών του 1980 και 1990, στην περίοδο δηλαδή που η Κυπριακή Δημοκρατία αναζητούσε λύση εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σε τέτοια περίπτωση, μια ατελέσφορη λύση θα μπορούσε να οδηγήσει σε απόσχιση και στη δημιουργία δύο κρατών. Γι' αυτό και τότε ήμασταν όλοι εναντίον μιας τέτοιας λύσης.

* Σήμερα, και με την Κύπρο εντός της Ευρώπης (αυτό ας το λάβει υπόψη και ο κ. Ταλάτ), το θέμα της παρθενογένεσης είναι σχεδόν γελοίο: Εάν οι Τ/Κ θέλουν να ενταχθούν ουσιαστικά στην Ευρώπη, όπως λένε, μόνον μέσω της Κυπριακής Δημοκρατίας μπορούν να το κάνουν. Θέλουν να ενσωματωθούν, για να αποσχισθούν αμέσως μετά;

* Η Ε.Ε., εξάλλου, έχει διαδικασίες ένταξης για τα νέα κράτη- μέλη, αλλά δεν έλαβε καμιά πρόνοια για κράτη που θέλουν να αποχωρήσουν από αυτή ή για περιοχές που θέλουν να αποσχισθούν. Εάν αυτό σκέπτονται οι Τ/Κ, θα πρέπει να σταθμίσουν ότι τυχόν αποχώρησή τους στο μέλλον δεν μπορεί να σημαίνει κατ' ανάγκην και αναγνώρισή τους ως ανεξάρτητου κράτους.

* Η Ευρώπη βέβαια δεν έχει διαδικασίες απόσχισης, γιατί λαμβάνει εκ των προτέρων όλα τα μέτρα για πολιτική και κυρίως οικονομική ενσωμάτωση των υπό ένταξη περιοχών. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το κόστος αποχώρησης να είναι δυσβάστακτο για όποιον το επιχειρήσει. Το πιο ενδεικτικό παράδειγμα είναι αυτό του Βελγίου. Όποιος από τους δύο (Βαλλόνοι- Φλαμανδοί) επιχειρήσουν έξοδο από την υφιστάμενη ομοσπονδία, θα υποστεί ένα τεράστιο οικονομικό, αλλά και πολιτικό κόστος, χωρίς εκ των προτέρων να μπορεί να διευκρινιστεί το νομικό καθεστώς του αποχωρούντος απέναντι στην Ε.Ε.

Εν κατακλείδι, οι ανησυχίες του τέως Προέδρου εδράζονται στη λογική περασμένων δεκαετιών και λαμβάνονται υπό το κράτος του φόβου. Δεν συνυπολογίζουν τα νέα δεδομένα υπό την καταλυτική επήρεια των οποίων διάγει η Κυπριακή Δημοκρατία. Δυστυχώς, ο τέως Πρόεδρος μάς θέλει φοβικούς και απαισιόδοξους, γιατί μόνον έτσι αισθάνεται ότι ο ίδιος έχει ρόλο να επιτελέσει. Το κατάφερε δυστυχώς το 2004. Σήμερα, όμως, δεν μπορεί και δεν θέλουμε!

του Διονύση Διονυσίου

Κωδικός άρθρου: 795608

ΠΟΛΙΤΗΣ - 25/05/2008, Σελίδα: 3