Το να ζητούν οι καθηγητές να μάθουν το πώς θα εφαρμοστεί ένας συγκεκριμένος στόχος του υπουργείου Παιδείας, επί του προκειμένου ο στόχος της καλλιέργειας κουλτούρας συμβίωσης Ε/Κ και Τ/Κ, δεν είναι μόνο δικαίωμα αλλά και υποχρέωσή τους. Το να θέτουν ερωτήματα ακόμη και υπερβολικά, στη λογική της λαϊκής ρήσης "αν παντρευτώ τζιαι κάμω γιον τζιαι φκάλω τον Βασίλη", για το εάν, λέει, σε περίπτωση που αποφασιστούν επισκέψεις ε/κ σχολείων στο Βορρά, οι μαθητές ή οι καθηγητές που θα αρνηθούν να μεταβούν θα υποστούν κυρώσεις, επίσης. Το να υπάρχει όμως ένας συγκεκριμένος στόχος και οι καθηγητές να συνεδριάζουν προκειμένου να αποφανθούν εάν τον... αποδέχονται, αυτό είναι άνω ποταμών. Κι όσο κι αν συνηθίσαμε να ζούμε με αυτές τις... εγκρίσεις και τις απορρίψεις τους θα πρέπει κάπου να μπει, επιτέλους, μια τελεία.
* Δεν είναι στο χέρι των καθηγητών να αποδέχονται ή να απορρίπτουν το στόχο της όποιας Κυβέρνησης και του όποιου υπουργείου για την Παιδεία, όπως δεν είναι στα χέρια των εργολάβων του Δημοσίου να απορρίπτουν την κατασκευή ενός δρόμου γιατί δεν τους αρέσει η διαδρομή, των νοσηλευτών του Δημοσίου να αρνούνται την εισαγωγή ενός φαρμάκου γιατί κάπου διάβασαν ότι κάνει και κακό ή των λειτουργών του υπουργείου Οικονομικών να αρνούνται την εφαρμογή μιας πολιτικής για τον πληθωρισμό διότι έχουν άλλη άποψη. Άμα είναι έτσι, να τα κλείσουμε τα υπουργεία και να φτιάξουμε ένα κράτος το οποίο θα το διοικούν οι συντεχνίες. Κι όπου μας βγάλει.
* Και επί του προκειμένου, η ΟΕΛΜΕΚ από πού και ώς πού να μπορεί να αποφασίζει (υπό την πάγια απειλή της παράλυσης των σχολείων στη φαρέτρα της) εάν θα πρέπει ή δεν θα πρέπει να αποσύρει ένα στόχο για τη σχολική χρονιά μια εκλελεγμένη Κυβέρνηση; Ο καθηγητής των μαθηματικών ή της μουσικής ή των οικονομικών ή των αγγλικών (διότι η πλειοψηφία των μελών της ΟΕΛΜΕΚ δεν διαθέτουν βέβαια πτυχίο Ιστορίας και δεν έχουν κάποια σχέση με το ευρύτερο αντικείμενο) από πού και ώς πού να κρίνει εάν θα πρέπει η Πολιτεία να προωθήσει ή όχι τη συμφιλίωση Ε/Κ και Τ/Κ στα σχολεία; Γιατί να βρίσκεται η πολιτική της Κυβέρνησης υπό την αίρεσή του, τη στιγμή που αυτό δεν συμβαίνει με κανέναν άλλο κλάδο λειτουργών του Δημοσίου και όταν ο οιοσδήποτε άλλος, μη καθηγητής, πολίτης δεν έχει αυτό το παρεμβατικό στα πράγματα δικαίωμα;
* Οι καθηγητές της ΟΕΛΜΕΚ, στο πλαίσιο ίσως της μεγαλοψυχίας τους, ανακοίνωσαν ότι θα αποδεχθούν τελικά τον φετινό στόχο αλλά, λέει, είναι έντονα δυσαρεστημένοι διότι το Υπουργείο "για άλλη μια χρονιά" δεν τους κάλεσε να συμμετάσχουν στη διαμόρφωσή του. Πολύ καλά έκανε το Υπουργείο που δεν τους κάλεσε. Πρώτον, διότι η δουλειά τους δεν είναι να αποφασίζουν για τους στόχους της Πολιτείας αλλά να τους εφαρμόζουν και δεύτερον, διότι, με την υστερία που καταγράφηκε για τον φετινό στόχο, άνευ λόγου και αιτίας όπως αποδείχθηκε στο τέλος, δεν νομίζουμε ότι υπάρχει κανείς ο οποίος να αμφιβάλλει πως, εάν το Υπουργείο τους είχε δώσει δικαίωμα παρέμβασης, θα άφηναν αυτόν ειδικά το στόχο να φτάσει στην εγκύκλιο του Υπουργού.
* Αυτό που οι καθηγητές διεκδικούν είναι ξεκάθαρα αυθαίρετο. Και είναι απότοκο του γεγονότος που αναφέραμε πιο πάνω, ότι δηλαδή, επί δεκαετίες, τους δόθηκε η πολυτέλεια να καθορίζουν "με το έτσι θέλω" τις όποιες εξελίξεις σε έναν εξαιρετικά νευραλγικό τομέα όπως αυτός της Παιδείας (και το κάνουν, με έναν τρόπο που μόνο με τη διαγωγή των πιλότων των Κυπριακών Αερογραμμών μπορεί να συγκριθεί, δυστυχώς). Κάτι το οποίο συσσώρευσε τεράστια δύναμη στα χέρια της ΟΕΛΜΕΚ, η οποία όμως δεν προνοείται ΠΟΥΘΕΝΑ θεσμικά. Ουδείς τούς αφαίρεσε το δικαίωμα να λένε την άποψή τους. Και ουδείς το διανοείται. Αλλά, η διαμόρφωση της πολιτικής για την Παιδεία δεν μπορεί να βρίσκεται υπό τη δική τους αίρεση και υπό το δικό τους βέτο. Αυτό δεν το λέει κανένας Νόμος και κανένας κανονισμός της Πολιτείας και των οργάνων της. Οι καθηγητές του Δημοσίου δείχνουν να έχουν παρεξηγήσει το ρόλο τους και να μην αντιλαμβάνονται τα όριά τους ακόμη και όταν αυτά έχουν να κάνουν με άλλα επίπεδα της Παιδείας, όπως λ.χ. αυτό του Πανεπιστημίου στο οποίο επίσης επέβαλαν εκβιαστικά και υπό την απειλή ότι θα τίναζαν στον αέρα τις εξετάσεις, τη δική τους άποψη στην πρόσφατη εκείνη, θλιβερή ιστορία με την αποδοχή των GCE για τους μαθητές των ιδιωτικών σχολείων. Ένας από τους πολλούς επιτυχημένους εκβιασμούς.
* Τα σοβαρά κράτη δεν μπορεί να διοικούνται από συντεχνίες. Διοικούνται από κυβερνήσεις, εκλελεγμένες οι οποίες δεν χρειάζονται την επί μέρους έγκριση του οιουδήποτε δημοσίου υπαλλήλου για να πουν ποια κατεύθυνση θα πρέπει να ακολουθήσει η Παιδεία σε ένα μείζον κοινωνικό και πολιτικό ζήτημα. Και όσα κράτη διοικούνται εκ των πραγμάτων από συντεχνίες, απλώς δεν είναι σοβαρά. Κάτι που ισχύει δυστυχώς και στη δική μας περίπτωση. Το ζήτημα είναι για πόσο θα αφεθούν ακόμη τα πράγματα να συνεχίσουν μ' αυτό τον τρόπο. Για πόσο αλήθεια;
Κώστας Κωνσταντίνου
Κωδικός άρθρου: 819839
ΠΟΛΙΤΗΣ - 13/09/2008, Σελίδα: 13
No comments:
Post a Comment