Ξέρετε, εμάς, αυτό που μας προκαλεί τη μεγαλύτερη έκπληξη είναι η... "έκπληξη" όλου του κόσμου, κάθε φορά που σκάει μια τέτοια υπόθεση. Η "έκπληξη" των ΜΜΕ στην Ελλάδα για τους κομπιναδόρους Κύπριους (όζει και ρατσισμού δηλαδή), ωσάν τα υπόλοιπα μοναστήρια να μην έχουν άπλυτα κι άπλυτα. Η "έκπληξη" της ίδιας της Μονής Βατοπεδίου, η οποία πήρε "φιλέτα" γης αξίας δέκα εκατομμυρίων το καθένα έναντι ενός εκατομμυρίου, δίνοντας στο ελληνικό Δημόσιο εκτάσεις που δεν της ανήκαν (ακόμη και λίμνη έδωσαν!), υπό την κάλυψη πολιτικών της φίλων. Η "έκπληξη" των υπολοίπων μονών του Αγίου Όρους οι οποίες προφανώς είχαν αφεθεί έξω από το πάρτι, διότι εάν είχαν αφεθεί να παίξουν κι αυτές σίγουρα δεν θα παρέδιδαν τώρα μαθήματα ηθικής και θα κάκιζαν όσους βάλλουν "κατά των αδελφών". Η "έκπληξη" κάποιων υψηλόβαθμων ιεραρχών εδώ στην Κύπρο οι οποίοι, κακίζουν τις μπίζνες των Βατοπεδινών αλλά το 90% του χρόνου τους το αφιερώνουν σε τράπεζες και επενδύσεις την ώρα που υπάρχει κόσμος ο οποίος δυστυχεί αβοήθητος και γραμμένος κανονικά από τον κλήρο. Αλλά, περισσότερο από όλα, η "έκπληξη" όλων εμάς που... εκπλησσόμαστε κάθε φορά που μία από αυτές τις υποθέσεις πέφτει από κάποιο ράσο, αντί να διερωτόμαστε πόσες άλλες τέτοιες υπάρχουν κρυμμένες εκεί. Όχι μόνο στο Βατοπέδι, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και εδώ. Στις Αρχιεπισκοπές τους, στα μοναστήρια τους και αλλού.
Γιατί ξαφνιαζόμαστε λοιπόν; Ας το... φιλοσοφήσουμε λίγο. Γιατί; Αφού είναι όλα διαφορετικές εκδοχές της ίδιας σαθρής κατάστασης: Μιας παράλληλης κοινωνίας, μιας καλοστημένης εδώ και αιώνες βιομηχανίας φτιαγμένης για μια μερίδα ανθρώπων, τον κλήρο, ο οποίος απλώς ντύνεται αλλιώς από εμάς τους υπόλοιπους και θησαυρίζει εκμεταλλευόμενος το φόβο τον οποίο προσεκτικά φροντίζει να καλλιεργήσει στους άλλους ανθρώπους από τα παιδικά τους χρόνια ελέγχοντας μέσω των χρημάτων που τους απέσπασε και τους αποσπά, το σύστημα και την Παιδεία. Αυτός είναι ο λόγος που συχνά διαπιστώνουμε ότι οι του κλήρου φοβούνται λιγότερο από όλους τους άλλους το Θεό, με διαφορά. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο, οι της εκκλησίας, οι άνθρωποι των εκκλησιών και όλων των θρησκειών πολεμούν με λύσσα οποιαδήποτε αλλαγή οδηγεί στο σύγχρονο τρόπο ζωής, όπου η γνώση βοηθά όλο και περισσότερο τον άνθρωπο να ξεπεράσει τα φαντάσματά του: Τα θαύματα, τους Παραδείσους και τις Κολάσεις, τα φυλαχτά, τα ξόρκια κι όλα τα άλλα όργανα του φόβου τους. Και να περιορίσει έτσι την επιρροή του κλήρου στο κοινωνικό σύνολο. Γιατί η δική τους δύναμη είναι που μειώνεται. Τίποτα άλλο.
Περί αυτού πρόκειται. Περί της αδυναμίας των περισσότερων από εμάς να τολμήσουμε να σκεφτούμε έστω και για ένα λεπτό πως όσα είχαμε μάθει όλα αυτά τα χρόνια, ολόκληρη η θεωρεία των φόβων που μας είχαν φυτέψει από τότε που μπορούμε όλοι μας να θυμηθούμε, για έναν Θεό που μας επιτηρεί και που μας κρίνει (και ενίοτε μας τιμωρεί, αυτό ειδικά), αυτόν που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν όλοι αυτοί οι τύποι με τα ράσα ή ό,τι άλλο φοράνε σε άλλες θρησκείες, ίσως να μην υφίσταται. Ίσως να είναι μια καθαρά ανθρώπινη μια κοινωνική επινόηση η οποία, ναι, ήταν απαραίτητη σε άλλες εποχές όπου οι άνθρωποι δεν είχαν αναπτύξει άλλες δικλείδες μέτρου και ηθικής και χρειάζονταν το φόβο του Θεού για να μην αδικήσουν, να μην κλέψουν και να μην σκοτώσουν. Η οποία, όμως, επινόηση, στην εποχή μας έχει φθαρεί σε μεγάλο βαθμό, συνεπεία της επίγνωσης του εντελώς ανθρώπινου και αδύναμου χαρακτήρα της. Και της εξέλιξης του ανθρώπου, των γνώσεών του και του μυαλού του. Με την ίδια λογική που ο πρωτόγονος άνθρωπος θυσίαζε άλλους ανθρώπους στο βωμό του ίδιου φόβου και της ίδιας βιομηχανίας, ενώ σήμερα δεν το διανοείται.
Όσο οι κοινωνίες, ιδιαίτερα οι φοβισμένες και οι γεμάτες ενοχές κοινωνίες όπως και η δική μας, συνεχίζουν να παίζουν το παιγνίδι της εκκλησίας, των εκκλησιών και των θρησκειών, τόσο αυτή η κατηγορία των ανθρώπων, διότι άνθρωποι είναι οι του κλήρου - τίποτα άλλο και τίποτα περισσότερο, θα μπορούν να διαιωνίζουν αυτή την υποκριτική εκμετάλλευση και την εμπορία της ψευδαίσθησης της σωτηρίας. Και τόσο εμείς, τα θύματα αυτής της πρακτικής θα "ξαφνιαζόμαστε" κάθε φορά που ένα από τα πολλά άπλυτά τους θα βγαίνει στη φόρα. Γιατί κάνουμε ότι ξαφνιαζόμαστε τόσο; Αυτά δεν έκαναν πάντα; Ή μήπως λέμε ότι ξαφνιαζόμαστε γιατί απλώς δεν τολμούμε να αποδεχθούμε τη λογική και να παραδεχθούμε την απλή αλήθεια, αυτήν που ανατρέπει όλα όσα μάθαμε παιδιόθεν για αυτούς και για την επινόηση που εκπροσωπούν αλλά η οποία, αλήθεια, απελευθερώνει τον άνθρωπο από τα δεσμά του φόβου τους; Μήπως αυτό είναι που φοβόμαστε περισσότερο και τους (παρ)ακολουθούμε ακόμη;
Κώστας Κωνσταντίνου
Κωδικός άρθρου: 820626
ΠΟΛΙΤΗΣ - 17/09/2008, Σελίδα: 1
No comments:
Post a Comment