Ο Γιώργος είναι πονηρός. Το πολύ...
Αν υπήρχε μια παγκόσμια διάκριση για το θράσος, ειδικά το κουτοπόνηρο, ο πρώην ΥΠΕΞ και νυν πολιτικώς ανεπάγγελτος Γιώργος Λιλλήκας θα το έπαιρνε το δίχως άλλο. Προσέξτε: Πήγε ο "Πολίτης" να του πάρει συνέντευξη και ο συνάδελφος Παναγιώτης Τσαγγάρης τον ρώτησε εάν, μετά από πέντε χρόνια, θεωρεί ότι ήταν λάθος τα όσα λέχθηκαν για την περιρρέουσα και τις χρηματοδοτήσεις της UNOPS. Και, ο απίστευτος, απάντησε: "Από μένα δε θα βρείτε καμιά δήλωσή μου ούτε για χρηματοδοτήσεις ούτε για περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Το ότι εκφράστηκαν ή ότι λέχθηκαν πράγματα, και από τις δύο πλευρές, που δεν θα έπρεπε να λεχθούν, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία". Αν έμενε έως εδώ, τέλος πάντων. Αλλά δεν έμεινε. Προκάλεσε ακόμη περισσότερο: "Επειδή όμως ακριβώς μιλώ στην εφημερίδα σας, στον "Πολίτη", θα ανέμενα και αναμένω ότι οι δημοσιογράφοι του "Π", οι οποίοι ξέρουν την αλήθεια, να πουν από πού ξεκίνησε η ιστορία με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Δεν ήταν από τον Τάσσο Παπαδόπουλο, ο οποίος έκανε παρέμβαση για να βοηθήσει κάποιον άλλο πολιτικό του φίλο. Και αναμένω πως θα λεχθεί η πραγματικότητα, μιας και απεβίωσε ο Τάσσος Παπαδόπουλος, ας αποκατασταθεί σε τούτο τουλάχιστον η μνήμη του".
Με άλλα λόγια, εμείς, οι συντάκτες του "Πολίτη" έχουμε την υποχρέωση να αποκαταστήσουμε "σε τούτο τουλάχιστον" τη μνήμη Παπαδόπουλου αφού, ως μέρος κατά τον κ. Λιλλήκα της μιας από τις δύο πλευρές, μάλλον τη σπιλώσαμε. Κατ' αρχάς, η... μνήμη (hello?) κάποιου σπιλώνεται εάν λεχθεί κάτι κακό ΜΕΤΑ (hello?) που αποβιώνει. Ουδείς είπε κάτι τέτοιο. Προσωπικά δε, δεν πιστεύω πως έχει πρόβλημα η μνήμη του Τάσσου. Ναι, διέπραξε τεράστια και επιζήμια για την ενότητα του τόπου σφάλματα αλλά δεν δέχομαι ότι του έλειπε ο πατριωτισμός, ασχέτως εάν εκείνος το πίστευε για όλους όσοι τον αμφισβητήσαμε. Μόνο που, η ιστορία με την περιρρέουσα δεν αφορούσε δύο πλευρές αλλά μία. Τη δική του. Απρόκλητα επιτέθηκε αφήνοντας έναν ασύλληπτα συκοφαντικό υπαινιγμό: Ότι πολλοί οι οποίοι είχαν άλλη άποψη από τη δική του τα πήραν δήθεν από τους ξένους. Και επειδή ήξερε πόσο συκοφαντικά ήταν αυτά που είπε, αυτά που κατέρρευσαν μετά, φρόντισε να πει στο τέλος της δήλωσής του πως όλα αυτά δεν χρειάζονται αποδείξεις και χαρτόσημα. Συνάγονται λέει από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα! Νιώθω άβολα, ο άνθρωπος είναι νεκρός αλλά, φτάνει η παραχάραξη: Η λάσπη ΔΕΝ ρίφθηκε εκατέρωθεν όπως πονηρά επιχειρεί να πει ο κ. Λιλλήκας. Παλιά του τέχνη κόσκινο βεβαίως, ο άνθρωπος κάποτε εξίσωσε την Επιτροπή για το Άνοιγμα της Λήδρας με τους νεοναζί αλλά, η λάσπη ρίφθηκε από την μία πλευρά και εάν κάποιος όφειλε να αποκαταστήσει τη φήμη κάποιου, τότε αυτός ήταν ο Τάσσος. Η δε φήμη ήταν η δική μας. Αν επέλεξε να μην το κάνει μέχρι να πεθάνει, θέμα δικό του. Και δικαίωμά του.
Σε ένα πράγμα, ναι, έχει δίκιο ο κ. Λιλλήκας. Στο ότι η συκοφαντία της περιρρέουσας δεν προέκυψε από μια κόντρα με τον ίδιο τον Τάσσο Παπαδόπουλο αλλά με τον Δημήτρη Χριστόφια. Ο Τάσσος έλειπε στο εξωτερικό και όταν επέστρεψε, ο Χριστόφιας τον παρέλαβε στο Αεροδρόμιο, κλείστηκαν για αρκετή ώρα στο VIP και όταν τελείωσαν ο μακαρίτης έκανε τη δήλωση αρχίζοντας με την ατάκα "... όσον αφορά τη σύγκρουση του Προέδρου της Βουλής με εφημερίδα". Μετά είπε τα υπόλοιπα. Αυτό, όμως, δεν το έκρυψε κανείς. Ούτε εμείς, ούτε κανένας άλλος. Ήταν γνωστό. Έπαιξε στα κανάλια, γράφτηκε και στον "Πολίτη" και αλλού. Ο δε Τάσσος δεν ήταν ούτε χαζός, ούτε άβουλος, ούτε φερέφωνο κανενός, όπως πρέπει να πιστέψει κάποιος για να δεχθεί την εκδοχή Λιλλήκα. Και ό,τι και εάν του είπε ο Χριστόφιας εκείνο το βράδυ, όποιος γνωρίζει έστω και τα βασικά για τον Τάσσο μόνο να γελάσει μπορεί με την ατάκα: "Έκανε παρέμβαση για να βοηθήσει κάποιον άλλο πολιτικό του φίλο". Που και έτσι να είχαν τα πράγματα, το να στιγματίσει ο Πρόεδρος της χώρας ως προδότες και πληρωμένους όσους διαφωνούσαν μαζί του ήταν ο τρόπος να... βοηθήσει έναν πολιτικό του φίλο ο οποίος είχε τσαντιστεί με μια εφημερίδα; (!..)
Όσο για τον ίδιο τον κ. Λιλλήκα, εύλογα προκύπτει το ερώτημα γιατί, εφόσον τα όσα λέχθηκαν τότε λέχθηκαν και από τις "δύο πλευρές" και κακώς, ο ίδιος δεν ένιωσε ποτέ την ανάγκη να πει αυτό το πράγμα δημοσίως, ζώντος του Τάσσου Παπαδόπουλου; Γιατί άραγε την εποχή που δεν ήταν ένας πρώην πολιτικός στα αζήτητα αλλά κατείχε αξιώματα, δεν τόλμησε να βγει και, λέγοντας αυτό το απλούστατο πράγμα, να συμβάλει στην ενότητα και να υποδείξει ουσιαστικά στον μακαρίτη πως και εκείνος (το "και" κατά τα λεγόμενα Λιλλήκα) έσφαλλε; Δεν μιλάμε για μια απλή υπόθεση. Μιλάμε για ένα πρωτοφανές κυνήγι μαγισσών το οποίο ξεκίνησε τότε και, δυστυχώς, συνεχίζεται διά των ψιθύρων από κάποιους γελοίους ακόμη και σήμερα που όλα αυτά έχουν πια καταρριφθεί. Γιατί δεν μίλησε λοιπόν; Μήπως γιατί θα έχανε την εύνοια του Τάσσου; Μήπως γιατί απλά δεν είχε λόγο να το πει; Ή μήπως γιατί συμφωνούσε μια χαρά με τη βιομηχανία λάσπης που είχε στηθεί;
Το βέβαιο είναι πως ο κ. Λιλλήκας ξέρει πολύ καλά πότε μιλάει και πότε παίζει πελλόν. "Από μένα δε θα βρείτε καμιά δήλωσή μου ούτε για χρηματοδοτήσεις ούτε για περιρρέουσα ατμόσφαιρα". Φυσικά δεν θα βρούμε. Και δεν θα βρούμε διότι όντως δεν έκανε. Τι να έλεγε (δημοσίως...); Μήπως εκείνο το αισχρό, πως όσοι χρηματοδοτήθηκαν από τη UNOPS ήταν ιμίσιη μου δωσίλογοι των ξένων; Μα ειδικά αυτό πώς να το έλεγε ο έρμος; Όταν και η σύζυγός του είχε χρηματοδοτηθεί από τη UNOPS για τη μη κυβερνητική της οργάνωση Women Waging Peace προκειμένου να παράξει ένα βιβλίο... δικοινοτικής Προφορικής Ιστορίας - το οποίο δεν εκδόθηκε ποτέ; Συμπέρασμα; Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο κουτοπόνηρος δεν είναι μόνο κουτός. Μια πονηριά τη διαθέτει. Η τελευταία, όμως, δεν πρέπει ποτέ να συνδέεται με την εξυπνάδα. Άλλο η μια, άλλο η άλλη!
Κώστας Κωνσταντίνου
Κωδικός άρθρου: 849440
ΠΟΛΙΤΗΣ - 27/01/2009, Σελίδα: 13
No comments:
Post a Comment