Η γνώμη μου περί νεκρού Τάσσου!

Πλήρως εκφρασμένη από τον κ. Μικελλίδη :)

Ο αόρατος αρχηγός

Η επανεμφάνιση του Τάσσου, ένα χρόνο μετά το θάνατό του, με τρομάζει και με κάμνει να συνειδητοποιώ την αποφασιστικότητα του κατεστημένου να κρατήσει την εξουσία. Ο Τάσσος ανελήφθη, διότι μόνο ανάληψη μπορείς να χαρακτηρίσεις αυτό το γεγονός, την παραμονή του χρονικού μνημόσυνού του.

Αμφισβητούμενη προσωπικότητα ο Τάσσος. Φανατικός αρνητής της Ζυρίχης, σκευωρός, συνεργάτης του Μακάριου και του Γιωρκάτζη στις σκοτεινές περιόδους της κυπριακής ιστορίας. Μάστρος της ίντριγκας και της κλάππας, της διαβολής και του μαειρέματος, σε κάνει να σκεφθείς ότι αυτό που συνέβηκε, ήταν μια συνέχεια της πολυσχιδούς ζωής του.

Ανήλθε στην εξουσία συμβιβαζόμενος με τον Χριστόφια, με τον οποίο δεν τον ένωνε τίποτε, ούτε παρελθόν, ούτε ιδεολογία, ούτε κουλτούρα, ούτε τρόπος ζωής και σκέψης. Ανέβηκε στην εξουσία διαλλακτικός, ένα αρνί και σε ένα χρόνο έγινε λύκος, κατασπάραξε όλες τις γέφυρες με τους Τουρκοκύπριους και έφερε πίσω τον αντιτούρκο Έλληνα του '55 που αγωνιζότανε για την ελληνικότητα της Κύπρου και την πλήρη εξαφάνιση του τουρκικού στοιχείου.

Έζησα τον Τάσσο την εποχή του σχεδίου Ανάν ως πρόεδρος της πλατφόρμας. Την εποχή που με χτυπήματα κάτω από τη μέση κατάστρεψε τις συνομιλίες και τις προσπάθειες 30 ετών. Πήρε τα πράγματα πίσω στο '55. Στο '55 του μίσους, της ίντριγκας, της πολιτικής του σπιλώματος και του ρατσισμού. Της τρομοκρατίας, του Ακρίτα και της πολιτικής διαφθοράς. Η πλάκα είναι ότι πίσω δεν μας πήγε ο Τάσσος. Εμείς επιστρέψαμε πίσω στις καταβολές και την κουλτούρα μας. Ο Τάσσος απλώς μας ενθάρρυνε να γίνουμε οι εαυτοί μας κι ενίσχυσε τα κακά στοιχεία της προσωπικότητάς μας. Κάτι που έκαναν οι ναζί στη Γερμανία, ο Μουσολίνι στην Ιταλία, ο Φράνκο στην Ισπανία, ο Στάλιν στη Ρωσία κι ο Μακάριος στην Κύπρο. Ο Τάσσος, ο αρχηγός της άρνησης της προόδου, ο οπαδός της μονολιθικής κοινωνίας και του ρατσισμού πέθανε, όπως όλοι οι θνητοί, πριν ένα χρόνο. Το κατεστημένο δεν μπόρεσε να τον αντικαταστήσει. Κανένας νέος αρχηγός δεν μπόρεσε να συνεχίσει το έργο του. Οι νέοι αρχηγοί του ΔΗΚΟ, γελοίες φιγούρες μπροστά στον άνδρα με το σιδερένιο χέρι που αποφάσιζε και έπραττε: όχι στις συνομιλίες, όχι στους Εγγλέζους, όχι σε όλους. Μόνοι μας θα αναβιώσουμε τον ελληνικό πολιτισμό.
Έτσι πίστευε ο Τάσσος.

Όλα αυτά τα γράφω και μου έρχεται αναγούλα. Η μεγάλη πλάκα είναι ότι έτσι μεγάλωσα. Με αυτές τις πελλάρες, κι αυτά κατά βάθος είναι τα πιστεύω μου. Όταν ο αρχέγονος, πρωτόγονος εαυτός μου, το ένστικτο αναλάβει και παραμερίσει το υπερεγώ μου, γίνομαι ένας Τάσσος. Κι εγώ κι όλοι οι Ελληνοκύπριοι. Γι' αυτό κι ο Τάσσος μπόρεσε να ενεργοποιήσει αυτά τα στοιχεία της προσωπικότητάς μας και να μας κάνει και πάλι αδιάλλακτους. Έτσι μας ήθελε το κατεστημένο, αδιάλλακτους και βλάκες για να μπορεί να μας ελέγχει, να μας χειραγωγεί και να μας εκμεταλλεύεται. Γι' αυτό έπρεπε να αναστηθεί ο Τάσσος. Γι' αυτό έπρεπε να βγει έξω από το μνήμα και να αναλάβει πάλι. Έκανε αυτό που έκανε ο όσιος Εφραίμ, ο οποίος εμφανίστηκε δυο φορές μετά το θάνατό του, ο Ιωάννης ο Πρόδρομος τρεις φορές μετά το θάνατό του και φυσικά ο Τάσσος, τον οποίο περιμένουμε να ξαναεμφανιστεί. Όποιος κι αν το έκανε, καλά το έκανε. Έβαλε μια τονωτική ένεση στην άρνηση. Στην άρνηση και βραχυκύκλωσε τον ήδη βραχυκυκλωμένο Χριστόφια. Με άλλο τουπέ θα μιλούν τώρα τα κοπέλια του διότι θα έχουν πίσω τους τον αόρατο αρχηγό.

του Γιάγκου Μικελλίδη

Κωδικός άρθρου: 916772

ΠΟΛΙΤΗΣ - 20/12/2009, Σελίδα: 9