Το Πορδιστάν του Όχι και οι επί σκηνής Πορδές

άπιαστος και πάλι ο κ. Κωνσταντίνου!

Στα κύματα της λαοθάλασσας

* Δεν αποτολμήσαμε την πρόβλεψη την Παρασκευή. Κακώς... Τι μεγαλείο! Τι παλμός! Το "συλλαλητήριο" των "35 οργανώσεων" για την επέτειο του ("όχι" του) Δημοψηφίσματος, αυτό που το υποστήριζαν (λέει) τέσσερα κόμματα, ήταν πέρα για πέρα... παλλαϊκό. Παλλαϊκότατο! Σύσσωμος ο λαός αγνόησε επιδεικτικά για άλλη μία φορά την προσπάθεια της γνωστής περιθωριακής παρέας να κεφαλαιοποιήσει τόσο σε προσωπικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο το "όχι" και δεν έδωσε την παραμικρή σημασία στο "συλλαλητήριο" το οποίο τελικά εξελίχθηκε σε συνεστίαση "εθνικοφρόνων" συνταξιούχων, ως επί το πλείστον. Θα μας πείτε, πού το ξέρουμε εμείς, πήγαμε; Πήγαμε! Ξέρουμε, ξέρουμε. Θα ρωτήσετε αν έχουμε τρελαθεί τελείως. Τελείως, όχι ακόμη αλλά μια δόση την είχαμε εκ γενετής. Υπό κανονικές συνθήκες σιγά να μην πηγαίναμε, αγαπητοί αναγνώστες. Όμως, είδαμε κάτι στο ΜΕΓΑ την ώρα της ζωντανής τους σύνδεσης με το "συλλαλητήριο" στο Δελτίο Ειδήσεων. Πολλοί θα το είδατε και εσείς.

* Τι συνέβη; Βγήκε η ρεπόρτερ του ΜΕΓΑ και αφού μετέφερε το τι γινόταν εκεί, είπε η κακομοίρα πως οι παρευρισκόμενοι ήταν "μερικές εκατοντάδες". Και τότε, κάποιος δίπλα της άρχισε να ωρύεται (τον ακούγαμε στους δέκτες μας, δεν τον βλέπαμε) και να τη "λούζει": "Εκατοντάδες! Εκατοντάδες! Δεν είναι δημοσιογραφία αυτή! Εκατοντάδες! Είναι χιλιάδες, όχι εκατοντάδες!". Αντιλαμβάνεστε ότι το καθήκον όσο και η περιέργεια επέβαλλαν να περάσουμε από εκεί έστω και με κίνδυνο να τις φάμε. Και το κάναμε. Δεν μείναμε πολύ. Είπαμε, δεν τρελαθήκαμε τελείως. Τι είδαμε; Οι... χιλιάδες ήταν καμιά 300ριά άτομα, καμιά 200ριά καρέκλες, καμιά 300ριά παντελόνια, καμιά 600ριά παπούτσια, καμιά 200ριά ρολόγια, περί τα 350 κινητά και πολλά, πάμπολλα χασμουρητά, όπως και αμέτρητες πατριωτικές πορδές (μετά συγχωρήσεως) επί σκηνής. Ε, άμα τα έβαζες όλα αυτά μαζί, άμα μετρούσες και τις... ριπές ειδικά, δυο τρεις χιλιάδες "κάτι" έβγαιναν. Είμαστε δυο, είμαστε τρεις και εκείνες (οι προαναφερθείσες) χίλιες δεκατρείς. Μόνο έτσι. Πρ! Πρρ!

* Μάλιστα, την ώρα που πήγαμε (μιλούσε ο Λυσσαρίδης) αρκετός κόσμος έφευγε ήδη. Μάλλον δεν μπόρεσε να αντέξει κι άλλο "ανέβασμα", κι άλλη ζωντάνια, μετά από τη διανοητική... αεροβική άσκηση με τον τεράστιο εκείνο Αρσένη. Ξεθεώθηκαν οι άνθρωποι! Φυσικά, σ' αυτό το θέμα, το θέμα της ζωντάνιας, για να μην είμαστε κι άδικοι, δεν βοηθούσε ούτε ο χώρος: Το Αρμένικο Νεκροταφείο εκεί δίπλα, τους... ανταγωνιζόταν άθελά του το καημένο. Συμπεράσματα από την εμπειρία; Πρώτον, έτσι παραποιούσαν την αλήθεια και το 2004 και, δεύτερον, πως του χρόνου μπορούν κάλλιστα να το κάνουν στο σπίτι κάποιου από αυτούς τους... οργανώσεις (σ.σ. κάθε σπίτι και κάστρο, κάθε άτομο και οργάνωση) για να μην ταλαιπωρούν και την Αστυνομία με το κλείσιμο δρόμων. Αν έχει και μεγάλη αυλή το σπίτι, ου εκεί να δείτε! Οι "χιλιάδες" θα γίνουν... μιλιούνια!

* Μεγάλος απών από την εκδήλωση ήταν φυσικά ο Αθυρόστομος Β΄. Άγνωστο γιατί, αποφάσισε την υστάτη να μην παραστεί και να τους στείλει εκπρόσωπο. Τι να συνέβη; "Μυρίστηκε" το τι θα γινόταν και το απέφυγε για να μην εκτεθεί; Έγινε μήπως δέκτης παραινέσεων από τους διοργανωτές (σ.σ. "μα πού να έρχεστε εκεί μες στη φασαρία, Μακαριότατε"), δεδομένου και του γεγονότος ότι το όνομά του έχει γίνει πλέον συνώνυμο της γκαντεμιάς; Είτε το ένα ισχύει είτε το άλλο, είτε μια τρίτη και πιο πιθανή εκδοχή, ότι απλώς βαρέθηκε, ένα είναι σίγουρο πια: Για να γίνει το κακό δεν χρειάζεται η φυσική του παρουσία. Συμβαίνει και μέσω εκπροσώπου. Είναι και τηλε-γκαντέμης ο αθεόφοβος! Από τη στιγμή που έστειλε μήνυμα ο κατσικοπόδαρος (σ.σ. δεν είπαμε "τραγοπόδαρος", να εξηγούμεθα - μην τρέχουμε πάλι), η όλη ιστορία ήταν καταδικασμένη να καταλήξει σε ανέκδοτο. Όχι πως δεν ήταν εξ αρχής. Αλλά θα μπορούσε, θεωρητικά ομιλούντες, να καταλήξει και κάπου αλλού. Αλίμονό (τους) όμως! Από την ώρα που ανακατεύτηκε μέσα ο Αγιατολάχ Γκαντεμί, το πράγμα ήταν "καμένο από χέρι".

* Όπως σας είπαμε και πιο πάνω, δεν μείναμε πολλή ώρα γιατί σίγουρα θα τρώγαμε ξύλο. Οπότε, τα όσα ειπώθηκαν τα διαβάσαμε μετά, μέσω του Κυπριακού Πρακτορείου Ειδήσεων. Δεν μας παίρνει ο χώρος αλλά, σε γενικές γραμμές, να σας πούμε πως όσοι μίλησαν έπασχαν από το ίδιο πρόβλημα: Από Οξεία Υστερική Ανανίτιδα. Την ώρα που όλα είναι ανοιχτά και συζητούνται στις συνομιλίες, ΟΛΟΙ τους ήταν πεπεισμένοι (προφητικά μάλλον) πως θα ξανάρθει πίσω το σχέδιο Ανάν. Αυτή άλλωστε θα είναι η επωδός τους από τώρα μέχρι και το Δημοψήφισμα, εάν καταλήξουν οι συνομιλίες. Θα τους λένε το άλφα, θα πετάγονται εκείνοι: "Αυτό το έλεγε και το σχέδιο Ανάν". Θα τους λένε, "μα στο σχέδιο Ανάν δεν παίρναμε αυτό, εκείνο, το άλλο, το τάδε, το δείνα". "Ναι", θα ανταπαντούν εκείνοι, "αλλά όπως και να έχει, είναι παραλλαγή του σχεδίου Ανάν!". Για αυτό άρχισαν από τώρα το τροπάρι, αγαπητοί αναγνώστες. Ό,τι και να προκύψει, εάν προκύψει, θα το ταυτίσουν με το σχέδιο Ανάν και, με την πολύτιμη βοήθεια και πάλι των πλείστων ΜΜΕ, θα το παρουσιάσουν ως μια παραλλαγή του, ακόμη κι αν δεν έχει σχέση. Άντε μετά να βγάλεις άκρη. Χώρια που αυτοί, μέχρι τότε, θα πείσουν τον κόσμο (το κάνουν ήδη) ότι όλα είναι σικέ. Αυτοί όλοι, δεν πρέπει να ξεχνάμε, εάν υπάρξει λύση, θα περάσουν στα αζήτητα. Ελάχιστοι από αυτούς θα μπορέσουν να αλλάξουν και να αποκτήσουν θέση στην πολιτική. Για αυτό λύσσαξαν έτσι. Σκεφτείτε όμως μια Κύπρο όπου ο Αθυρόστομος Β', οι Ντενκτάς, ο Συλλούρης, ο Έρογλου, ο Τάσσογλου (Νυκωλάκεις), όλοι αυτοί, δεν θα έχουν καμία θέση πια στο δημόσιο βίο. Πώς είπατε; Ο Ομήρου; Α, όχι. Ο Ομήρου είναι από αυτούς που θα αλλάξουν. Πριν πείτε κύμινο μάλιστα!..

* Το αγαπημένο για το τέλος. Ήταν η ωραιότερη ατάκα που εντοπίσαμε στις ομιλίες του "συλλαλητηρίου": Φαίνεται πως το Συλλουρούδιν ζήλεψε τη... δόξα του Λυσσαρίδη και πήγε να τον αντιγράψει κάνοντας μια ποιητική απόπειρα στην ομιλία του. Το αποτέλεσμα; Διαβάστε το: "Θυμούμαστε το δάκρυ του Τάσσου Παπαδόπουλου που έπεσε καυτό και έκαψε τα σχέδια διάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τότε που ο κυρίαρχος λαός ανέβηκε στο ύψος των περιστάσεων και αγνόησε τα κελεύσματα των κομματίστικων ηγεσιών [...]". Σου λέει, ο οίστρος Συλλουρουθκιού, "καυτό", άρα έχει να κάνει και με τη φωτιά (σ.σ. κάνει πολλή παρέα με τον Τάσσογλου Νηκωλάκει φαίνεται - τέτοια ελληνικά μόνο έτσι εξηγούνται - το δε "κομματίστικων" είναι Νοικωλάκυς, 1000%). Μόνο που, Συλλουρούδιν μου, το δάκρυ (hello?) τις σβήνει τις φωτιές, μάνα μου. Δεν τις ανάβει! Έπεσε το καυτό δάκρυ του Τάσσου και έκαψε τα σχέδια! Άιντε, άιντε! "Που τα... στα... τζαι εμείς καλώς σας ήβραμεν". Αναστασιάδη σαββατογεννημένε! Μα να γλιτώσεις από όλους αυτούς σε ένα 24ωρο; Και ούτε πέντε χρόνια μετά να έχεις πάρει πίσω όλους σχεδόν τους οπαδούς που σου πήραν αλλά να τους έχεις αφήσεις (όλους αυτούς) του Κουτσού; Μα τόσο πια; Τόσο;(!)

Κώστας Κωνσταντίνου
Κωδικός άρθρου: 868338
ΠΟΛΙΤΗΣ - 28/04/2009, Σελίδα: 13